Gemeente Lebbeke Gemeente Lebbeke

Volg ons op:

  1. Home
  2. Leven en welzijn
  3. OCMW
  4. Sociale dienst
  5. Gelijke kansen
  6. LGBTQIA+

LGBTQIA+

IDAHOT 2024

Op 17 mei is het de Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie (IDAHOT). Wereldwijd wordt aandacht gevraagd voor de rechten en het welzijn van LGBTIA+ personen. Ook in Lebbeke!

Is zo’n dag nog wel nodig, vraag je je misschien af. Of zoals kwatongen soms beweren: wordt dit thema al niet genoeg door onze strot geduwd? Het antwoord is simpel: ja en nee.

In ons land zijn gelukkig al veel stappen naar gelijkheid gezet. Op papier hebben LGBTQIA+ personen gelijke rechten. Toch is acceptatie soms nog ver te zoeken. Elke dag worden mensen gediscrimineerd op basis van hun geaardheid of gender.

Verbaal en fysiek geweld tegen holebi’s, transgenders en non-binaire personen neemt toe. Ze botsen op onbegrip en moeten zich verantwoorden voor hun ‘keuze’. Maar ook subtiel gedrag zoals afkeurende blikken bij de bakker of venijnige opmerkingen op straat, op school, op het werk of langs het voetbalveld zijn schering en inslag.

In Lebbeke is er geen plaats voor discriminatie

In Lebbeke is er geen plaats voor dergelijke discriminatie. Iedereen heeft recht op zijn plekje in onze samenleving. Door elk jaar de regenboogvlag te hijsen betuigen we openlijk steun aan onze lokale regenbooggemeenschap. Door middel van een project vergroten we ook hun zichtbaarheid in ons straatbeeld. We geven hiermee een duidelijk signaal dat iedereen in onze gemeente zichzelf kan en mag zijn.

Dit jaar doen we dat met een ontwapenende portrettenreeks. (H)erkenning is immers o zo nodig en waardevol voor wie met zijn geaardheid of gender worstelt.

Onze dank gaat uit naar de 11 mensen die zich met hun foto en verhaal tonen zoals ze zijn. Gewoon zichzelf. Geëngageerd in. Zoekend naar. Kind of ouder van. Al dan niet verliefd op... Maar vooral: ALLEMOU VA LEBBEEK!

11 verschillende verhalen, met één krachtige boodschap: we zijn gewoon normaal. Doe dus ook maar normaal tegen ons. 

Portretten

Ulrike, 29

Ulrike woont al bijna heel haar leven in Lebbeke. Als happy single heeft ze er een knus appartement. Ze werkt als redacteur bij Studio Brussel en gaat zelf muzikaal los op de drums. Je vindt haar ook regelmatig op de planken en achter (en voor) de toog bij Toneelkring Wij. 

Ze outte zich op haar vijftiende, al was ze daar op dat moment nog niet helemaal klaar voor. De vragen over haar geaardheid spookten wel door haar hoofd… Tot haar eigen verbazing floepte ze het er zo maar uit tegen een vriendin. Die reageerde positief en de bal ging vanzelf aan het rollen. Ook haar familie en omgeving maakten er geen punt van. Zelf had ze wel een pak langer nodig om zich écht comfortabel te voelen. 

Ulrike prijst zich gelukkig dat ze weinig negatieve reacties krijgt. Ze is zich ervan bewust dat dat niet voor iedereen geldt. Weinig mensen beseffen ook dat je je steeds opnieuw moet outen. Er bestaat niet zoiets als ‘één keer uit de kast komen’. In elke nieuwe sociale situatie gaan mensen ervan uit dat je hetero bent, tot je het tegendeel benoemt. Dat is soms lastig.

Deelnemen aan dit fotoproject is een bewuste keuze. Haar vijftienjarige ik zou er geld voor willen geven hebben om een lokaal rolmodel te hebben. Een leeftijdsgenoot die haar toen het vertrouwen had kunnen geven dat het niet uitmaakt wie je graag ziet. Meteen ook haar boodschap aan de nieuwkomers in de Lebbeekse regenboogfamilie: je bent niet alleen en je bent meer dan oké!

Lorenzo, 29

Lorenzo woont samen met zijn vriend in Hamme. Ni va Lebbeek dus!? Ten doet! Door de week roert hij immers in de potten in woonzorgcentrum Hof ter Veldeken. De bewoners sloten hem en zijn kookkunsten in hun hart. Zelf heeft hij een groot hart voor onze gemeente. In Lebbeke komt Lorenzo tot rust. En dat kan hij best gebruiken, want tijdens het weekend vind je deze showqueen op de Vlaamse podia. Als Lexi Storm maakt hij in de meest extravagante outfits het mooie weer bij travestiegezelschap Haus of Grace.

Pas na de middelbare school durfde Lorenzo zich outen. Hij was bang dat zijn medeleerlingen en leerkrachten hem zouden laten vallen. Intussen weet hij dat alles start met jezelf te accepteren. Voor jongeren is dat niet altijd gemakkelijk. Het vraagt moed. Soms doet het pijn. Maar het is wél de weg naar je geluk.

Die weg moet je volgens Lorenzo vooral op je eigen tempo afleggen. Doe alleen waar je je goed bij voelt, omringd door mensen die je vertrouwt. Laat je niet pushen om je te outen of kleur te bekennen. Hebben mensen een probleem met je geaardheid of genderidentiteit? Laat dat dan hún probleem zijn. Maak er niet het jouwe van. Zoek zelf naar verbinding met mensen die je helpen groeien en bloeien.

Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Net daarom vindt Lorenzo het belangrijk dat de LGBTQIA+ gemeenschap expliciet in de kijker gezet wordt. Je hoort in sommige kringen wel eens zeggen dat het te veel door onze strot wordt geduwd. Maar de realiteit is net dat veel jongeren én ouderen zich onbegrepen en afgekeurd voelen. Hoog tijd dat we daar in onze samenleving een warm antwoord op bieden. Iedereen mag zichzelf zijn. Om respectvol samen te leven moet je niet hetzelfde leven leiden.

Myriam (62) en Marijke (64)

De Lebbeekse Myriam leerde 40 jaar geleden de liefde van haar leven kennen op handbalkamp. Marijke ruilde in 1990 Stad Antwerpen in voor Lebbeke. De verstandige keuze, zo bleek. Intussen zijn ze vele jaren gelukkig getrouwd en genieten ze samen van hun welverdiend pensioen.

Zich outen was begin jaren ’80 niet echt aan de orde voor beiden. Vrienden hadden al langer door hoe de vork in de steel zat. Na enige tijd werd het voor hun familie duidelijk dat ze meer dan vriendinnen waren. Tegen dan maakte niemand er nog een punt van. Al was dat in ’t stad net iets evidenter dan in onze plattelandsgemeente.

Zelf hebben ze zich nooit anders en zeker niet minder gevoeld. Ze zijn twee gewone madammen met lange carrières in de zorg en retail, die zich uitleven in creatieve hobby’s, wandelen en fietsen, genieten aan zee en samen met vrienden en familie het leven vieren. Hun grote wens is dat een dergelijk rijkgevuld en warm leven voor alle mensen uit de LGBTQIA+ gemeenschap is weggelegd. Dat heel wat zaken toegankelijker dan vroeger zijn - samen kinderen hebben bijvoorbeeld – juichen ze toe. Al zijn ze er niet blind voor dat onze samenleving de laatste jaren opnieuw minder tolerant wordt.

Myriam en Marijke willen vooral tonen dat een relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht even waardevol is. En net zo standvastig kan zijn als bij heterokoppels van hun generatie. Ze willen ook hun leeftijdsgenoten aanspreken die mogelijk worstelen met de geaardheid of genderidentiteit van hun kind of kleinkind. Hun boodschap is eenvoudig maar krachtig: enkel de liefde telt. Aanvaard iedereen zoals hij is. Wees een steun en toeverlaat voor wie het moeilijk heeft.

 

Lien (41) en Nele (44)

Lien en Nele: hun namen worden al 6 jaar in één adem uitgesproken. Als echte Lebbekenaren en geëngageerde sympathiekelingen zijn ze dan ook geen onbekenden in onze gemeente. Beiden staan in het onderwijs. Nele in de kleuterafdeling van De Minnestraal, Lien op de inclusiecampus in Wemmel.

Ze kennen elkaar al meer dan 25 jaar. Een leuke vriendschap, meer was het niet. Door hun druk sociaal leven verloren ze elkaar uit het oog. Tot een paar jaar geleden de vonk oversloeg.

Voor Lien was het nieuw. Tot dan had ze een relatie gehad met een man. Ze lag best wel in de knoop met zichzelf. Ben ik dit? Is dit wat ik wil? Toen dat duidelijk was, zette ze de stap. Wel werd ze onaangenaam verrast door de scheve blikken en de opmerkingen. Uit de kast komen is minder sociaal aanvaard dan ze dacht. Met Nele aan haar zijde – die zich op haar zestien outte en zich comfortabel voelde – durfde ze het toch aan.

Nele heeft twee kinderen met haar ex-vrouw. Lien heeft er twee met haar ex-man. Samen vormen ze een vrolijk nieuw samengesteld gezin waar het vaak plezant druk is. De kinderen – pubers intussen - vinden het superleuk om in hun gezin op te groeien.

Het enige wat telt is jezelf kunnen zijn. Die boodschap willen Lien en Nele aan de Lebbekenaren meegeven. Doe maar gewoon tegen ons. We zijn heel gewone mensen, even verschillend én even gelijk als jullie. 

Souwen, 17

Souwen zit in het laatste jaar Humane Wetenschappen, houdt van zingen en volksdansen en is non-binair. Dat betekent dat iemand zich niet thuis voelt in de gendercategorie man of vrouw.

Souwen is naar eigen zeggen vooral zichzelf. Zich ‘officieel’ outen deed die nog niet en is die ook niet van plan. Maar die verbergt zich ook niet. Sinds een jaar gebruikt Souwen hun gekozen naam en niet langer hun geboortenaam. Inderdaad, ‘hun’ naam… Zoals vele non-binaire personen vindt Souwen het comfortabel om de voornaamwoorden die/hen/hun te gebruiken i.p.v. hij/zij, hem/haar en zijn/haar. Hun vrienden proberen dit consequent te doen, al maken ze regelmatig fouten. Maar dat vindt Souwen dik oké. Dat ze het willen proberen is fijn.

Souwen identificeert zich ook als aseksueel en aromantisch. Die voelt dus geen seksuele en romantische aantrekking tot andere personen. Dat betekent niet dat je niet van iemand kunt houden, maar dan eerder op een platonische manier, zoals bij vrienden en familie.

Dat Souwen tot een minderheid behoort, laat zich helaas voelen. Hun wordt wel eens nageroepen op straat. Dat je lastig gevallen wordt door onbekenden omdat je er niet uitziet zoals zíj dat willen, zou niet mogen. Wat drijft mensen om zich zo te gedragen?

Souwen ervaart dagelijks dat onze samenleving sterk gebaseerd is op mannen en vrouwen. Dat die op basis van uiterlijke kenmerken in één van beide categorieën wordt gestopt, vindt die persoonlijk erg ongemakkelijk, maar die beseft ook dat het een structureel gegeven is en accepteert het.

De keuze om mee te doen aan het fotoproject was snel gemaakt. Souwen wil zo leeftijdsgenoten die worstelen met hun genderidentiteit een hart onder de riem te steken. Te veel jongeren voelen zich alleen in dit proces. Dat leidt soms tot droevige situaties. Herkenning ervaren en erkenning krijgen, kan een groot verschil maken voor iemand.

 

Alain (57) en Alberto (35)

Alain is een geboren en getogen Lebbekenaar die als consulent bij CM Vlaanderen werkt. Hij was jarenlang actief als coach in het Lebbeekse voetbal. Nu geniet hij vooral passief van sport.

Net die sportieve passie zorgde ervoor dat Alain zich pas op latere leeftijd heeft geout. In de jaren ’80 was het in Lebbeekse clubs niet evident om voor je geaardheid uit te komen. Omdat hij de sport niet kon missen, sprak hij er met niemand over. Maar jezelf niet kunnen zijn wringt. Toen hij uiteindelijk zijn familie inlichtte waren de reacties hartverwarmend. Bij sommige vrienden en kennissen lag dat anders. Een pijnlijke vaststelling.

Intussen zit Alain goed in zijn vel. Hij heeft naar eigen zeggen wel voelsprieten ontwikkeld voor mensen die worstelen met hun geaardheid en wil hen een luisterend oor bieden. Dat is meteen ook de reden waarom hij meedoet aan het fotoproject. Hij droomt luidop van een ontmoetingsplek in onze gemeente waar mensen in alle discretie terecht kunnen om lotgenoten te ontmoeten en over hun geaardheid en genderidentiteit te spreken.

De liefde vond Alain bij Alberto, een Filipijnse man die hij via Tinder leerde kennen. De twee wonen intussen bijna 2 jaar samen in Lebbeke en zijn verloofd. Alberto focust zich voorlopig op zijn inburgering en probeert stap voor stap de Nederlandse taal onder de knie te krijgen. 

In de Filipijnen rust er minder taboe op LGBTQIA+. Alberto outte zich al op zijn twaalfde en ondervond daar weinig problemen bij.

Het koppel maakt er een punt van om te strijden voor gelijke rechten voor iedereen. Voor leden van de LGBTQIA+ familie, voor inburgeraars, voor mensen met een handicap, voor ouderen,… : zij omarmen diversiteit in al zijn vormen. Ieder mens is maar korte tijd op aarde en heeft het recht om hier te genieten. Samen genieten maakt het leven nog mooier. 

 

Cederik (41)

Allez, Les Mauves! Wie Cederik zegt, zegt RSCA Anderlecht. Het leven van deze 41-jarige begeleider in een maatwerkbedrijf draait voor een groot stuk om voetbal. Dat was al zo als kind in de tuin en als jongvolwassene op het veld van SK Lebbeke. Nu vind je hem vaak in de supporterstribune van zijn geliefde club. Maar ook koken en reizen met vrienden staan hoog op zijn lijstje.

Toch hebben die vrienden lang niet geweten wie Cederik echt was. Hij was 34 toen hij zich voor het eerst outte. Dat was best lastig voor hem. Omdat hij zo lang gewacht had om uit de kast te komen voelde het voor hem ‘alsof het niet meer kon’. Hij was bang om familie en vrienden teleur te stellen en onderdrukte lange tijd zijn gevoelens voor mannen.

Zijn eerste vriendje kon hem overtuigen om uit de kast te komen. Die stap zetten betekende uiteindelijk een hele opluchting. Familie en vrienden reageerden positief. Cederik heeft het er dan ook niet meer lastig mee. Hij is wie hij is. Single and ready to mingle.

Daphné, 29

Daphné verkaste van Denderbelle naar Lebbeke, wat haar als grote 9280-fan niet deert. Zolang ze Lebbeekse grond onder haar voeten voelt, is deze HR consultant gelukkig. Ze verlaat de heimat enkel voor een tof festival of een ontspannende trip. Haar compagnon de route: koffie. Altijd en overal. Ook haar lief en vrienden mogen mee.

Je vindt Daphné in haar vrije tijd vaak achter de lens. Of ze foto’s wou nemen voor ons LGBTQIA+ project? Daar moest ze niet lang over nadenken! Gezien (mogen) worden is enorm belangrijk. Voor wie met zijn gevoelens worstelt betekent het ongelofelijk veel.

Op haar zestiende ontdekte ze zelf dat ze iets voor meisjes voelde. Op school merkte ze dat medeleerlingen die uit de kast kwamen het vaak moeilijk kregen. Het werd door veel leeftijdsgenoten niet aanvaard. Bovendien worstelde ze zelf nog met haar geaardheid. Als puber wil je niet ‘anders’ zijn. Daphné verzweeg dan ook hoe ze zich voelde.

Op de hogeschool leerde ze nieuwe mensen kennen en kwam ze uit de kast. Dat ging verbazend vlot. Een heel nieuwe wereld ging voor haar open. Deze positieve ervaring gaf haar de moed om zich ook te outen bij haar vrienden thuis. Op haar twintigste bracht ze een vriendinnetje mee naar huis, wat haar alleen maar fijne reacties opleverde.

Daphné voelt zich intussen heel ‘gewoon’ en heeft het niet lastig met haar geaardheid. Wel steekt het soms tegen dat iedereen er automatisch van uit gaat dat je hetero bent. Wie tot de regenboogfamilie behoort moet dit telkens opnieuw benoemen.

Daphné is content en fier dat Gemeente Lebbeke het LGBTQIA+ thema onder de aandacht brengt van de burgers. Ze herinnert zich hoe haar hart letterlijk warm werd toen ze voor het eerst de regenboogvlag aan het gemeentehuis zag wapperen. Een mooi symbolisch gebaar om te laten zien dat iedereen in onze gemeente mee telt!

Informeren en sensibiliseren

 Deze lijst is dynamisch. Nieuwe relevante info wordt regelmatig aangevuld.

Zichtbaarheid vergroten

  • Op de site van het Sociaal Huis prijkt (sinds 2023 ) n.a.v. de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie (IDAHOT) een muurschildering in de regenboogkleuren.
  • Jaarlijks hijsen wij n.a.v. IDAHOT de regenboogvlaggen.
  • In onze gemeentelijke communicatie brengen wij ook burgers die behoren tot deelgroepen, zoals LGBTQIA+, in beeld en laten wij hen aan het woord.

Deze webpagina is een initiatief van de intergemeentelijke dienst diversiteit van de lokale besturen van Lebbeke, Buggenhout en Dendermonde. Je vindt de acties van onze buren op www.buggenhout.be en www.dendermonde.be